1919 Yılının mayıs ayı Anadolu'da bir kasaba kahvehanesi. Çanakkale gazisi Mehmet'le arkadaşı Bekir sohbet ediyorlar:

          Bekir: Hayır ola Gazi Mehmet! Daldın gittin yine gazeteye. Önemli bir haber mi var?

          Gazi Mehmet: Evet Kemal Paşa'nın Samsuna gittiğini yazıyor.

          Bekir:  Ne diyor gazete? 

          Gazi Mehmet:  Bandırma Vapuru Samsun'a vardığında halk tarafından gösteriler yapıldığını davullar zurnalar eşliğinde Kemal Paşa'nın bir kahraman gibi karşılandığını yazıyor.

          Bekir: Desene Kemal Paşa'nın namı almış yürümüş...

          Gazi Mehmet: Nasıl yürümesin arkadaş! Çanakkale'de bir destan yazdık hep beraber.

          Bekir: Bilirsin yani Paşayı?

          Gazi Mehmet:  Bilirim elbette.

          Bekir:   Gerçekten mi? Eee... peki nasıl oldu bu iş? Oturup sohbet mi ettiniz Paşayla?

          Gazi Mehmet:  Çanakkale'de bizim taburun komutanı yüz başı Halis Bey vardı. Teğmen İbrahim ile koyu bir sohbete koyulmuşlardı. Ben de nöbet tutuyordum yanı başlarında bir yerde. Paşadan söz ettiler gece boyunca. Söyledikleri bugün gibi aklımda...

          Bekir: Neymiş o aklında kalanlar?

          Gazi Mehmet:  Kemal Paşa'nın askerliğe adım attığı ilk günden beri vatan için nasıl çalıştığını Trablusgarp'a nasıl koşa koşa gittiğini anlattılar birbirlerine. Onun emrinde çalışmaktan onur duyduklarını söylediler

          Bekir: Milletin başına da böyle bir paşa lazım desene.

23 Nisan 1920 'de Büyük Millet Meclisi açıldı. Terhis edilmiş olan Osmanlı ordusu yeniden askere çağrıldı. Çanakkale gazisi Mehmet ve Bekir de Anafartalar kahramanı Mustafa Kemalin askeri olmak için soluğu Ankara'da aldılar. Bekir iyi at bindiği için süvari alayında görev aldı. Mehmet ise bir kez daha Kemal Paşa'nin askeri olamadı ama silah atölyesinde işçi olarak çalışmaya başladı.